Vogelen op Wieringen

Mooier dan dit kan de wereld niet zijn

“Het is koud maar ik ben al lang blij dat het mooi helder is na dagenlang regen en grauwe luchten. De dagen worden al snel korter en ik moet zelfs enigszins haasten om nog wat van mijn vrije middag te kunnen genieten. Dat genieten doe ik overal maar toch op de ene plek net even iets meer dan op de andere. Wieringen is zo’n plek.
 Als de middag bijna voorbij is en de zon al boven de horizon staat besluit ik nog even over de dijk te gaan om te kijken of er op het wad nog iets bijzonders te zien is. Alleen met een verrekijker gewapend beklim ik de betonnen trappen en blijf staan zodra ik over de rand kan kijken. Ik kijk en weet niet hoe snel ik weer naar m’n auto moet hollen om m’n camera te halen. Nu zwaarder bewapend met statief en 500mm lens beklim ik opnieuw de dijk. Het wad is werkelijk betoverend: Het is halfhoog water en daardoor is er een strook wad van niet meer dan 100 meter. Op de rand van deze strook, op de grens van nat en droog, staan duizenden goudplevieren opeen gepakt. Ze rusten en verroeren zich nauwelijks. De strakblauwe lucht wordt nu af en toe onderbroken door een enkele wolk. Hierdoor onstaan er ook schaduwpartijen op de grond en die maken het beeld nog spannender. Ik wacht op het juiste moment. Als de goudplevieren in de gouden zon staan en een wolk de voorgrond donkerder kleurt druk ik af. Mooier dan dit kan de wereld niet zijn.”

De quarantaine bij Wieringen

“Het is altijd wat gevaarlijk om te enthousiast te schrijven over een bepaalde locatie. Voordat je het weet staan er tientallen fotografen en is het met de rust gedaan. Maar ik durf het hier wel aan; dit blog wordt toch door niemand gelezen. En waar heb ik het dan over? De ‘quarantaine’ van Wieringen!
Daar waar Wieringen tegenwoordig verbonden ligt aan het vaste land met een dijk naar Den Helder moesten vroeger de schepen een paar dagen voor anker gaan voordat ze naar Amsterdam mochten doorvaren. Bang voor besmettelijke ziekten bleven de schepen nog een paar dagen in quarantaine. Nu is dat een stuk van het Balgzand en gelukkig een beschermd stuk. Er zijn ook stukken Balgzand waar geen vogel meer durft te komen vanwege de kitesurfers, de hondenuitlaatcentra, de clandestiene pierenstekers of de gemotoriseerde amateurzeevissers. Nee, dan de Quarantaine: rust en ruimte tot aan de horizon. Vrijwel de enige plek in Noord-Holland waar de doortrekkende wadvogels rust vinden om te fourageren en de broodnodige energie op te doen die nodig is om de reis voort te zetten. Hier tref je tienduizenden vogels. Op de ene dag Bonte Strandlopers (zoals hier op de foto’s), een dag later weer duizenden Kanoetstrandlopers of Goudplevieren.

Maar ze blijven alert. En af en toe gaat de hele meute de lucht in, opgeschrikt door een roofvogel of een te enthousiaste wandelaar. Het schouwspel dat dan ontstaat is met geen pen te beschrijven. Ik doe slechts een poging: tienduizenden kleine vogels die, als met touwtjes aan elkaar verbonden, op precies de zelfde manier vliegen. Daardoor lijkt het op een zwerm spreeuwen maar dan veel mooier. Spreeuwen zijn immers zwart van boven maar ook van onder. Bonte Strandlopers daarentegen hebben donkere vleugels en rug maar die zijn aan de onderzijde wit. En dat is de oorzaak van het adembenemende gezicht dat helaas niet in een enkele foto te vangen is. De zwermen zwenken door de lucht en alle vogels in de zwerm tonen gelijktijdig hun boven- of hun onderzijde. Zo wordt de hele zwerm donker en dan weer spierwit. En als je geluk hebt wordt deze show helemaal voor jou alleen opgevoerd, keer op keer, uren achter elkaar. Het is zonder twijfel het mooiste natuurspektakel van Noord-Holland maar gelukkig weet niemand dat. Dus nu maar hopen dat dit blog ook niet gelezen wordt.”