Denkend aan Holland
Vandaag de eerste zomerse lentedag en er zijn gelukkig veel gasten die daarvan kunnen genieten. Villa Nieuwland is de hele week volgeboekt met levensgenieters die komen en gaan. Door de drukte die dat met zich meebrengt zou ik soms bijna vergeten waarom wij er ooit voor hebben gekozen op Wieringen te gaan wonen.
Wieringen
Aangemoedigd door het prachtige weer checkt iedereen vandaag vroeg in. En dan ligt daar, zomaar cadeau, een hele lentemiddag voor mij. Een uitgelezen middag om te gaan hollen in het Robbenoordbos en Dijkgatbos, grenzend aan het IJsselmeer, op luttele kilometers van de villa.
Natuurlijk is er niemand. Dat ben je gewend wanneer je op Wieringen woont en van de natuur houdt. Het is stil op de vogelgeluiden na. Je ziet het groen ontluiken. Aan de horizon glijden enkele zeilschepen voorbij. Geritsel in het kreupelhout en ineens verschijnen er twee jonge herten op het pad. Het blijft mij verwonderen hoe het toch mogelijk is dat wij op Wieringen gezegend zijn met zoveel vierkante meter per persoon. En wat voor vierkante meters …
Dit soort vrije middagen staat in het teken van luxe problemen als: geniet ik vandaag van het Wad, het IJsselmeer of het Bos? Je kunt het slechter treffen.
‘Denkend aan Holland’ van H. Marsman, gepubliceerd in 1936, het tijdperk van de realisatie van Villa Niewland, is niet voor niets zo treffend. Het is mede gefundeerd op de Hollandse strijd tegen het water waarmee de geschiedenis van Villa Nieuwland zo verweven is.
Denkend aan Holland
zie ik breede rivieren
traag door oneindig
laagland gaan,
rijen ondenkbaar
ijle populieren
als hooge pluimen
aan den einder staan
en in de geweldige
ruimte verzonken
de boerderijen
verspreid door het land,
boomgroepen, dorpen,
geknotte torens,
kerken en olmen
in een grootsch verband,
de lucht hangt er laag
en de zon wordt er langzaam
in grijze veelkleurige
dampen gesmoord,
en in alle gewesten
wordt de stem van het water
met zijn eeuwige rampen
gevreesd en gehoord.
